பெருவெள்ளமா எனக்குள்ள ஓடிட்டு இருந்தக் காமம், உன்கிட்ட வந்துச் சேர்ந்ததுக்கு அப்புறம், கையால இறைக்குற நீரளவுக்குச் சமநிலைக்கு வந்துருச்சு.
புருஷா, நீ இவ்ளோ நாளா என்னப்பிரிஞ்சு பொருள் ஈட்டறத்துக்காகப் போயிருந்தியே, என் ஞாமகம் எப்பாவாவது வந்துச்சா உனக்கு?
எப்போவும் உன்னோட ஆழ்ந்த ஞாபகந்தான் தோழீ. இப்படி உன்னையே எண்ணி இருக்கறதுனால உன் நினைவும், உன் உருவமுந்தான் என் நெஞ்சுல. இப்படி உன் நினைவுலயே இருந்தாலும், என்ன பண்றது? நாம வாழறதுக்கு பொன் வேண்டாமா. அதனால இங்க வந்தத நெனச்சு, எங்க உன்கிட்ட திரும்பவே முடியாதோன்னு நெனச்சு, பயந்து இருந்தேன்.
தோழீ, பெரிய மரத்துக் கிளைகிட்டவரை வர்ற வெள்ளம்மாதிரி, எனக்குள்ள இருந்தக் காமம் ரொம்பப் பெருசா இருந்துச்சு. அந்த வலிமைமிகுந்த வெள்ளநீருல எல்லாமே அடிச்சுக்கிட்டுப் போயிடும்; மரம் மட்டுந்தான் நிக்கும். அதுமாதிரிதான், அந்தக்காமத்துல, எனக்கு மத்த விஷயம் எதுவும் கண்ணுக்குத் தெரியாம நீ மட்டுந்தான் என் நெஞ்சுல இருந்த. அந்தப் பெருவெள்ளம் இறஞ்சு ஓடுறச் சத்தம்மாதிரி, என் மூச்சும், நெஞ்சுத்துடிப்பும் எப்போவுமே வேகமா ஓடிட்டு இருந்துச்சு.
அந்தப் பெருவெள்ளம் அடங்கனுதுக்குப் பிறகு, கையால இறைக்குற அளவுக்குக் கொஞ்சமா, இல்லாதமாதிரி ஆகிடும். இப்ப உன்ன வந்துச் சேர்ந்ததுக்கு அப்புறமா, அந்தப் பெருங்காமமும் அடங்கிருச்சு; என் மூச்சும், துடிப்பும் சமநிலைக்கு வந்துருச்சு.
உள்ளினெ னல்லெனோ யானே யுள்ளி
நினைத்தனெ னல்லெனோ பெரிதே நினைத்து
மருண்டனெ னல்லெனோ வுலகத்துப் பண்பே
நீடிய மரத்த கோடுதோய் மலிர்நிறை
இறைத்துணச் சென்றற் றாஅங்
கனைப்பெருங் காம மீண்டுகடைக் கொளவே
(ஔவையார்)