எல்லாருக்கும் தெரியறமாதிரி எந்த நோய் என்னத் தாக்குச்சு; இனிமையான அவப் பேச்சா, மென்மையான அவத் தோளா, திரண்ட அவ மார்பா. எது ?
யாராவது ஒண்ணு கேட்டா, நான் வேறெதோ பதில் சொல்றேன். சில நேரம் பதில் சொல்லாமயே போயிட்றேன். யாராவது வணக்கஞ் சொன்னாக்கூட, பதிலுக்கு மௌனமா இருந்தட்றேன். இப்படி எல்லாருக்கும் தெரியறமாதிரி எந்த நோய் என்னத் தாக்குச்சு ?
இன்னிக்கு மலையோரமாப் போயிருந்தேன். அவளப் பாத்தேன். தினை வயல்ல அத அறுத்ததுக்கு அப்றம் பருத்தி பயிரிட்டு இருந்தாங்க. அப்பக் குருவி ஓட்றத்துக்காக அவ வந்திருந்தா. அவக்கிட்டப் பேசிட்டு இருந்தேன்.
அவளோடப் பேச்சு அவ்ளோ இனிமையா இருந்துச்சு. அதுவா அந்த நோய் ?
அவளோடத் தோள் அவ்ளோ மென்மையா இருந்துச்சு. அதுவா அந்த நோய் ?
அவளோட மார்பு தாராளமா திரண்டு இருந்துச்சு. அதுவா அந்த நோய் ?
அவளோடக் கண்ணு. பூவப்போல அவக் கண்ணு. பாக்கறவங்கள மயக்கி, சுழல்ல மாட்டிக்கிட்டமாதிரி ஆக்கற கண்ணு. பெருசா, அழகா, பாக்கறவங்களுக்கு ஒருமாதிரி குளிர்ச்சியத்தர்ற கண்ணு. பார்த்தா, மழைச்சாரல்ல நனைஞ்சமாதிரி உணர்வத் தர்றக் கண்ணு. கண்டிப்பா ஆமா; அதுதான் அந்த நோய்.
பூவொத் தலமருந் தகைய வேவொத்
தெல்லாரு மறிய நோய்செய் தனவே
தேமொழித் திரண்ட மென்றோண் மாமலைப்
பரீஇ வித்திய வேன்ற்
குரீஇ யோப்புவாள் பெருமழைக் கண்ணே
(மள்ளனார்)